Frk. K vert forstyrra medan ho er oppteken med å teia

– Kvifor er du så stille, frk. K?

– Der er ei tid for å teia og ei for å tala.

– Kan du utdjupa dette?

– Alt for mange forsøplar verdsveven med tome ord. Dei pratar fordi dei må prata for å vera tilstades, for å ha ein verdsvevbunden eksistens. Slik tømmer dei verdsveven for innhald.

– Så ein må vita kva ein skal seia før ein snakkar.

– Nei, det var ikkje det eg sa.

– Kva var det då du sa?

– Ein må ha noko på hjartet. Ein treng ikkje vita kva det er.

– Og det har ikkje du hatt i det siste?

– Nei.

– Kvifor ikkje?

– Fælt som du spør!

– Vil du ikkje svara?

– Får eg fred om eg teier?

– Nei.

– Det skjer uvanleg mykje i livet mitt. Dette gjer at privatlivet mitt veks seg for stort til at eg klarer å ha eit engasjement som går utover meg sjølv. Fyrst når eg klarer å løfta blikket, kan eg sjå kva det kan vera verdefullt å fortelja andre. Prosessane må bli til erfaringar, og så må erfaringane finna ei uttrykksform.

– Så du vil ikkje skriva om det du ikkje har kontroll over sjølv?

– Eg vil vita at det eg skriv ikkje berre er desperate forsøk på å bli sett og bekrefta. Lesarane mine skal ikkje bli passive tilskodarar til sjølveksponeringa mi. Dei skal bli inviterte inn i tekstane som reflektarande deltakarar.

– Ambisiøst...

– Ja, eg får det sjølvsagd ikkje til. Men eg vil. Difor er eg stille.