Månadens dikt, januar
Årets nyttårforsett: Å skriva minst eit dikt i månaden.
Då eg var ung, altså i 20-åra, meiner eg å hugsa at eg skreiv heile tida. Det heldt meg i kontakt med mitt eige liv. Det var heilt nødvendig.
No skriv eg ikkje fiksjon. Ikkje dikt. Berre brev, næringslivsjournalistikk og eit par sider i
notatboka mi med ujamne mellomrom.
Er kjenslene rolegare no, er det rett å slett mindre å skriva om? Mindre mørke, ja. Meir lys. Mindre koas. Men når ein er rolegare kan ein vel kanskje sjå klarare? Om eg berre sette meg ned for å sjå. Det krev at eg skaper meg eit rom og stenger ute noko anna.
Men eg burde kunna få plass til eit dikt i månaden. Dikt er konsentrert liv. Utdrag av æva.
Kunsten å skriva dikt er eg dårleg trent i. Og då kan eg ikkje
venta topp kvalitet. Men det gjer i grunnen ikkje noko, for eg
skriv ikkje dikt for å bli rik (som vel ingen i grunnen gjer). Eg skriv dikt for å bli klok.
No er det kveld
I dei 15 månadar
gamle auga
ser eg alle aldrane
hennar
Så smiler ho,
æva
Andre bollar
Dinosauren med lang hals
står på bordet og et bolle med beina
Babyen som er i ferd med å bli eit barn,
et ei heil ei, m/rosiner
Magen er for liten,
men i hjartet er det alltid plass til
meir (MEIR!)
Alt som burde vera mogleg, er mogleg
Når verda er eitt år og
Berre ein bitteliten del av ho
Er innkapsla i språket
Nærkontrakt anno 20/21
Skal me to vera nærkontaktar,
som støpselet med stikkontaktar
der varme og virus strøymer fritt?
Eller vil du vera éin i kohorten
Med ein meter (gjerne meir)
mellom deg og virusporten?
Eller er telefonisk tredjegradskontakt
(Med bilde eller berre stemma,
det kan du bestemma)
ein meir komfortabel og trygg kontrakt
Til neste gong me klemmast att?
Kommentarer