Månadens dikt, januar

Årets nyttårforsett: Å skriva minst eit dikt i månaden.

Då eg var ung, altså i 20-åra, meiner eg å hugsa at eg skreiv heile tida. Det heldt meg i kontakt med mitt eige liv. Det var heilt nødvendig.

No skriv eg ikkje fiksjon. Ikkje dikt. Berre brev, næringslivsjournalistikk og eit par sider i notatboka mi med ujamne mellomrom. 

Er kjenslene rolegare no, er det rett å slett mindre å skriva om? Mindre mørke, ja. Meir lys. Mindre koas. Men når ein er rolegare kan ein vel kanskje sjå klarare? Om eg berre sette meg ned for å sjå. Det krev at eg skaper meg eit rom og stenger ute noko anna.

Men eg burde kunna få plass til eit dikt i månaden. Dikt er konsentrert liv. Utdrag av æva.

Kunsten å skriva dikt er eg dårleg trent i. Og då kan eg ikkje venta topp kvalitet. Men det gjer i grunnen ikkje noko, for eg skriv ikkje dikt for å bli rik (som vel ingen i grunnen gjer). Eg skriv dikt for å bli klok.

No er det kveld

I dei 15 månadar

gamle auga

ser eg alle aldrane

hennar

Så smiler ho,

æva

Andre bollar

Dinosauren med lang hals

står på bordet og et bolle med beina

Babyen som er i ferd med å bli eit barn,

et ei heil ei, m/rosiner

Magen er for liten,

men i hjartet er det alltid plass til

meir (MEIR!)

Alt som burde vera mogleg, er mogleg

Når verda er eitt år og

Berre ein bitteliten del av ho

Er innkapsla i språket

Nærkontrakt anno 20/21

Skal me to vera nærkontaktar,

som støpselet med stikkontaktar

der varme og virus strøymer fritt?

Eller vil du vera éin i kohorten

Med ein meter (gjerne meir)

mellom deg og virusporten?

Eller er telefonisk tredjegradskontakt

(Med bilde eller berre stemma,

det kan du bestemma)

ein meir komfortabel og trygg kontrakt

Til neste gong me klemmast att?