Påska er over for i år, som for i fjor, og som for året før, ikkje som
jula, for ho er ikkje over for i år, jula er berre over for i år for
veldig kort tid av gongen, ei lita veke, så er ho ikkje over for i år,
berre for i fjor, men no er altså påska over for i år heilt til 31.
desember, og når ein tenker tilbake på årets påske vil ein stor del av
oss tenka på fjell og snø, kanskje kvikklønsj og appelsin i
solveggen også, om ein er av dei som verkeleg meistrar å leva opp til
påskedrauen om lys, liv og kjernesunne aktivitetar for heile
familien, for smått og stort i pulk og baksande på ski i susande og
livsfarleg fart nedover fjellsida, det er det med driv me, eller, her må eg som så ofte
elles skriva meg ut av det store, norske Me, for eg får vondt i hovudet
av skarpt sollys når eg blir utsett for det i timesvis, og eg får likfingrar, eller eit anfall av
Raynauds fenomen om ein vil gje det eit namn utan å måtta tenka for mykje på
døden, dersom det er for kaldt, og for kaldt treng ikkje vera mindre enn
null grader, ja, då bli fingrane mine heilt kvite av blodmangel, men det er
visst ikkje farleg dette, berre ubehageleg, for ein mister kjensla i
fingrane som blir råka, og det er ugunstig om ein skal halda ein
skistav, skrella appelsin eller halda rundt eit ratt på veg heim frå
Påskefjellet, så eg held meg i det snølause og vårlege låglandet som på
kvar ei grein fortel om nytt liv, sjølv om eg sjølv berre blir
eldre, så blir livet nyare og nyare kring meg, det går rette vegen, som
Jesus ut av grava og opp i himmelen, i himmelen der æva er, ikkje tida,
ikkje det lineære og målretta, men det sykliske og paradisiske, der me
ikkje skal noko, men berre er, berre dansar visstnok, eller speler på
harper, ja, harpeindustrien er av dei største som er der oppe, slik blir
det for dei som er frelste, for dei som går i prosesjon på langfredag
med kors på ryggen og mollstemte salmer straumande opp frå lungene,
mellom stemmebanda og ut i lufta, der me andre, me som til dømes sit på
ein benk og berre ser på
prosesjonen, som er økumenisk, for det kan ein ta seg råd til på dagar
som denne, for dette er alle kristne einige om, nesten alle i alle fall,
at Jesus døydde og stod opp att på den tredje dagen og skal koma
tilbake for å døma levande og døde, me kan
tenka ein tanke eller to i lys av postmodernismen som seier at mykje er
fint og flott, til og med tradisjonar, sjølv om dei er konservative, så
er dei gode og ha innanfor visse rammer, for rammer, det må ein ha,
elles kollapsar det heile, så me som ser på, kan synast at det fint at
desse kyrkjesamfunna ber korset gjennom byen, sjølv om dei går rundt og
trur at me er fortapte fordi me ikkje trur at ein må vedkjenna seg
namnet Jesus, som eit trylleformular definert av ei lang rekke
patriarkar i tusenvis av år, for å ikkje ha ei pinefull æve borte frå
alt som er godt, borte frå livet, ja, som daudingar, rett og slett, men
likevel reiser me oss sutlause frå benken og går for å fylla kroppane
våre med mat slik at dei kan halda fram med å halda liv i sjelene våre,
og medan me spaserer registrerer me at det er stille rundt oss, for bilane
er på fjelltur og pustar fjelluft utanfor hytter med wifi og
flatskjermar der menneska har klart å etablera sivilisasjon for å koma
bort frå sivilisasjonen, der dei synest at dei lever meir autentisk, i
fred og ro, der dei berre sjekkar e-posten to gongar til dagen, og der
dei hugsar å smøra seg med solkrem fordi
påskesola er farleg, det har dei sagt på radio opptil fleire gongar, ein
må passa seg for hudkreft, men ein må også passa seg for mangel på
vitamin D og ein gyldenbrun farge i huda, for det er viktig å opparbeida
seg denne sosiale markøren som viser at ein har fritid, at ein ikkje
er lenka til kontoret sitt, men at ein forvaltar kapitalen frå
kontorarbeidet slik at ein ser ut til å vera fri og frisk, ikkje grå og
gusten, sjølv om det er det liva våre er på det jamne, i alle fall om
ein skal tru dette imperativet som seier, kom deg til påskefjells, elles
er du fjols, nei, no er altså påska over for i år som for i fjor, og alle
hjarte gler seg til pinse, for då kom den heilage anden som berre eit
fåtal trur bokstavleg på, kan hende fleire trur på han om ein kallar han
for kjærleiken, men uansett, ein skal feira han, om ein trur på han
eller ei, med fri, med ei langhelg til utlandet, ja, det er berre å sjå
fram til pinsa no, ho kjem, i år som i fjor og som året før, og så skal
også pinsa vera over for i år, og slik kjem det til å gjenta seg heilt
til livet er over for denne gong.
Kommentarer