Dagar i fridom

Eg vaknar. Ser meg rundt. Eg finn ut kvar eg er, og eg veit eg skal vakna her dei neste dagane også. Vissa er så god at ho gjer vondt.

I etasjen under surklar kaffitraktaren idet han syg opp dei siste dropane med reint vatn.

Eg går ned trappa for å møta ein dag utan program.

Radioen snakkar om verda. Eg finn ein kaffikopp og fyller han. Morgondisen lettar frå elva.

Eg vender ein stol mot vindauget. Gulsporv, kjøtmeis, blåmeis, raudstrupe, svarttrost, bokfink og spettmeis et frukost utanfor. Spettmeisa fyller det lange, smale nebbet med frø før ho flyr tilbake til den store grana som er bustadblokka til fuglane.

Kaffien glir over i frukost glir over i bøkene glir over i samtalen.

Eg har rive meg laus frå verdsveven. Han er ikkje her. Eg veit ingenting om kva som skjer der. Det einaste mennesket eg lyttar til, er det som sit ved sida av meg med ein kaffikopp heilt lik min eigen .

I denne tilstanden er sansane i stand til å ta til seg det som møter dei, utan reduserande seleksjon. Eg ser, eg lyttar, eg kjenner. Eg kan tenka tankane heilt til endes.

Ein rovfugl dukkar opp på himmelen. Småfuglane og ekornet søker tilflukt i grana.

Eg skriv i hovudet mitt, utan penn og papir, men med vissa om at eg ein dag eller to seinare kan ta det fram att og la det som er forbi, bli varig.

Me går tur i elva. Gjørma under oss vil om få månadar ligga under vatn. Skorne søkk, fråsparka mistar kraft. Spora blir verande. Her har bever, rev, hegre og gaupe gått før oss.

Det er som å vera i ein filmscene. Det hender eg føler det slik, når alt rundt meg verkar tungt metta med meining, og når miljøet samspeler med relasjonane og det indre sjelslivet til karakterane slik at nye lag med meining blir lagde til.

Eg føler meg som i «The road», i eit post-apokalyptisk landskap der det er usannsynleg, og heller ikkje ønskeleg, å møta andre menneske.

Me hoppar over bekkar som er på veg ned til elva for å gjera ho feit. Nær bekkane er gjørma ekstra mjuk, og me må vurdera nøye før me vel oss ein stad å kryssa. Eg er alltid den engstelege. På heimvegen står eg brått i gjørme til knes.

Dagen blir middag blir kveld blir øl blir film blir svevn.

Dagen er lagra. Sjølv om dette ikkje ein gong var ein dag, men eit destillat av fleire dagar som flaut gjennom meg og reinska meg fri for slagg.