Om ei elv og to tre

Frk. K var på ferie i helga. Det var ikkje lenger borte enn at ho jogga heim att, men ein treng ikkje reisa langt for å oppleva noko nytt eller noko fint, eller begge delar. Frk. K var i eit hus ved ei elv, og ho og verten kunne sjå korleis elva gradvis vaks seg større på flaumvatn. Elva er like levande som trea, sa venen hennar, og frk. K var samd.

Ho vart svært nyfiken då ho såg dette:

Sjå, kva beveren har gjort! Korleis klarer han å gnaga av så feite fliser med berre tennene? Og kvifor i alle dagar fall ikkje treet før han hadde gnaga seg gjennom nesten heile stamma? Nei, frk. K måtte gjeva seg ende over, særskild med tanke på at ho sjølv aldri klarte å handtera saga dugeleg på sløyden.

Men tre er best når dei står. 

Kan du sjå frk. K der ho sit og speidar? Her har ho det fint kan du tru, men kva ho tenkjer på, får de aldri vita. Det er det som er så fint med å sitja å tenkja aleine i eit tre. I dette tilfellet har ho klatra opp med sko, og då fekk ho litt hjelp til å koma opp fordi dei nedste greinene var for høgt oppe. Men neste gong kom ho seg opp utan hjelp, og då gjorde ho det berrføtt. Det er då ein forstår kva ein skal med tær. Treet hadde ei ekstra glipe som gav fotfeste, for treet frk. K har funne seg ein stol i, er i grunnen sjukt. Inst ser stammen daud ut, men treet er i ferd med å gro eit nytt, friskt lag med never som snart sluker det sjuke. Naturen, altså!

Til slutt, ein liten kunstinstallasjon som frk. K insisterer på at skal tala for seg sjølv, sjølv om det er fare for at lesaren finn at verket er ganske så taust: