Frk. K skriv om løping og syndar mot nynorsknorma

Sidan Murakami får lov å skriva ei heil bok om løpinga si (løping er eit ord ein eigentleg ikkje får lov til å bruka må nynorsk, men vannari (eit anna ord ein heller ikkje får lov til å bruka, og som fleire lesarar nok ikkje forstår), frk. K bruker det ordet ho treng for å uttrykka det ho vil), så må frk. K i det minste få lov til å skriva ein bloggpost.

Frk. K gler seg over at snøen er borte. Ski er fint, men ho får det ikkje til så godt som ho skulle ønska, for ein jærbu er ikkje fødd med ski på beina som nordmenn flest. Det går rett og slett for treigt, og det går for lite elegant (Fungerer denne formuleringa? Frk. K stemmer for. Ho er i eit radikalt språkhumør i dag.)

Frk. K elskar å løpa. (Ha! Der gjorde ho det igjen! Språkleg rebell! Men det er verkeleg eit tankekors at ein likevel får lov til å skriva løpebane og løpebille på nynorsk. Er det ikkje på tide å ta løpinga inn i varmen mellom ordbokspermane?) Men ho skriv ikkje så mykje om det, for ho er redd for å vera ein som skriv om løpinga si for å framstilla seg sjølv som, vel, vellukka. Og det er jo teit. Men i dag gjer ho eit unntak, med den faren det inneber for at lesarane skal tru at ho trur at ho er vellukka, og at ho vil at alle andre skal vita det.

I dag spring ho i skauen. (Raud strek der også gitt, men her bruker frk. K eit ord som fortel noko om kvar i landet ho er. Lokal koloritt i språket.) Skauen er fin. Og særskild på litt grå og blaute dagar som denne, for då vert luktesansen så godt stimulert. Det luktar våt skog. Frk. K prøver å analysera denne lukta, og ho kjem fram til at lukta kan stamma frå jord, barnåler og ting som rotnar. Ho lurer på om det også kan lukta av ting som veks, og at det luktar død og nytt liv på same tid. Om det er tilfelle, så er det eit veldig fint og poetisk fenomen.

Ein kollega ville nyleg ha ho til å lasta ned ein app for å optimalisera løpinga. Det er visst vanleg og fantastisk, det. Ein vil vita kor langt ein spring, og kor fort ein spring. Det fine med slike tal er at dei er enkle å vidareformidla til andre. Tal er eit språk folk forstår. Tala gjer det også mogleg å måla seg sjølv, og pressa seg opp eller ned på skalaen. Opp på kilometerteljaren og fartsmålaren, ned med tida. Det er også vanleg å ha ein app med ei kvinnerøyst som fortel ein kor langt ein har sprunge.  

Ikkje overraskande så avviser frk. K denne appen. Ho har jo ein tendens til å vera litt bakstreversk . Ho vil løpa i fred, utan ei framand kvinnestemme som måler ho. Frk. K meiner at ho kan føla det ho treng å vita for å bli motviert, på kroppen, at kroppen fortel ho at ho jobbar hardt og at ho spring fort, at kroppen fortel ho at ho er sliten, men at ho kan klara litt til om ho berre vil, at kroppen hennar gjev ho ein løperus som ingen app skal få lov til å forstyrra. Heller ikkje musikk. Kva skal ein med musikk når skogen og kroppen snakkar? Ho bruker rett nok musikk for å trena pilates og styrke, så heilt avvisande er ho ikkje til dette konseptet, rytme gjev driv, men ute i naturen bør ein legga minst mogleg til. Fuglane syng jo, og bekken klukkar! Vinden susar! Naturen er så innmari fin som han er, meiner konservative frk. K. Ho om det. Ho meiner også at ho på denne måten "kjem i kontakt med seg sjølv", som det så pretensiøst og svevande heiter. 

Ho spring forbi eit felt tre som er merka som energigran. Ein eufemisme for eit tre som er for stygt til å bygga hus med? Byggjer ein hus av gran? Frk. K veit for lite om tre. Ho veit berre at dei er vedunderlege fredelege skapningar som ikkje gjev opp så lett. Dei er nok kloke også sidan dei kan bli så gamle. Men det er det vel i grunnen ingen automatikk i. Der er mange gamle som ikkje er kloke, diverre.

Ho spring forbi eit gammalt brannslukkingsapparat og lurer på kva i alle dagar…

Ho spring inn i ei lett tåke og lurer på om tåka eksisterer, eller om det er auga hennar som fånyttes prøver å fortelja ho at ho er sliten. Ho kjenner eit kaldt gufs frå bekken, men ho blir ikkje redd for tussar og troll av den grunn. 

Ho spring i oppoverbakkar og prøver så godt ho kan å bli glad i det. Ho tenkjer at kondisen må verta ekstra god av slikt blodslit, at det kan hende er mindre belastande for beina (men ho må jo også ned att, så det rekneskapet går nok i null), og ho spør seg sjølv om det ikkje er litt lettare å springa opp denne gongen enn sist ho sprang oppover. Men motbakken gjev ho ikkje kjensla av å nesten kunna fly slik som løping på flat mark gjer. Motbakken gjev ei kjensle av å kjempa, og av å vinna, så det skal dei ha, dei motbakkane.

Problemet med å ikkje springa rundt noko, til dømes eit vatn, eller fram og tilbake på noko avgrensa, til dømes ei strand, er at ein må snu. Og når frk. K spring stadar ho ikkje har vore før, har ho vanskeleg for å gjera nett det. For kva er det rundt neste sving, eller over neste bakketopp? Og når ho ikkje er halvvegs, så vil kroppen berre halda fram, kroppen tenkjer ikkje på at han også skal koma seg attende til start. Berre litt til! Og litt til! Dumme kropp, ein skulle tru han var hovudlaus. (Ja, kroppen er eit hankjønnsord som ein på nynorsk må referera til med han. Det vert litt forvirrande når kroppen er det same som frk. K, som altså er ho, men det blir det jo ein artig dualistisk effekt av, eller kan hende eit snev av noko kjønnsnøytralt, som er friskt, spanande og overskridande.) 

No er kroppen i løpinga. No kjennest det som om han kan og vil løpa langt. Dette må då vera ei form for rus. Det har vel noko å gjera med nokre kjemiske stoff i hjernen som frk. K kan for lite om. Ho veit i grunnen ikkje om ho liker at humøret hennar er så mykje kjemi som det er. Det får ho til å kjenna seg grunn. Men ho innrømmer at det kan vera praktisk også, for så lenge ein veit kva som skal til for å få oppretta ein god kjemisk balanse, så kan ein å gjera desse tinga om kjenslene er på galen veg. Berre ho ikkje gløymer å også spørja seg sjølv kva som er gale før ho spring av garde går det greitt, for den negative kjemien er som regel grunna i eit eller anna som kan gripast med kognitive verktøy.

Det hersens kneet! tenkjer frk. K mot slutten av løpeturen. Alltid skal det høgre kneet laga krøll. Kroppen kjennest så fri og frank, og så skal det kneet koma og minna om at kroppen ikkje tåler alle moglege belastningar. Hadde det ikkje vore for kneet, tenkjer frk. K vidare, så hadde ho vore maratonløpar. Det er fint for ho å ha kneet å skulda på. Det er også fint at kneet fortel ho at kroppen hennar elles er frisk og rask, og at det er noko ho ikkje skal ta for gitt.

På veg attende til start legg ho merke til nokre bakkar som var umerkelege på vegen ut i skogen. Ho har dessutan starta sluttspurten alt for tideleg fordi ho trudde at dei trea ho såg, var dei same trea ho hadde sett heilt i starten. Ho må visst bli flinkare til å sjå nyansane i skauen, for dei er der nok. 

Pust ut. Strekk ut. Kvil ut. 

Dette er basert på ei sann historie, men ho kan diverre ikkje dokumenterast med foto. Om de ikkje trur på historia, så gjer ikkje det så mykje, for frk. K skreiv ikkje dette innlegget for at de skal tru at ho er sporty. Kvifor skreiv ho teksten då? Det må lesaren diverre grubla på sjølv, for det vil ho ikkje ut med. For alt de veit, så kan historia vera sann, men heile turen ha vore over på eit kvarter, og då er ho i grunnen ganske lat. Om ho berre hadde hatt den appen derimot, så kunne de verkeleg ha blitt imponerte!