Inntrykk frå Berlin
Då eg vart fødd, var Berlin delt i
to. Dei vaksne i Berlin sine gater har opplevd delinga. Dei har levd
med muren og vore levande grenseskiljer mellom to stormakter. Når eg
no går rundt i byen, når eg ser på restar av muren og les
historier om vellukka eller fatale fluktforsøk, tenkjer eg at folk
har funne på mykje frykteleg og absurd. Hangen til å gjera slikt
har menneska neppe vakse av seg i mi levetid, sjølv om eg snart har
levd eit kvart århundre. Kva er vår neste store galskap? For dei
fleste av oss vil galskapen truleg vera usynleg, for me vil sjølv
vera galne og ikkje kunna sjå at me er sjuke.
På DDR-museet les eg at det var inn å vera nudist. Folk flest bada nakne. Det var ein protest mot kommunist-styret. Det nakne menneskelivet i kontrast til det uniformerte systemet.
---
Utanfor Tiergarten kjem ein rev tuslande med ein kanin i kjeften. Tiergarten var opphavleg kongen sitt jaktområde. Men då landet fekk ein konge som ikkje likte å jakta, vart området ein park for folket. Eit døme til etterfølging.
---
Eg kjøper ei Dalì-klokke på Dalì-museet. Kvar gong eg ser på ho, blir tidsperspektivet mitt utfordra. Tida smeltar framfor auga mine. Dalì-utstillinga i Berlin rommar for det meste illustrasjonar til kjente historier, til dømes Don Quijote og Alice i Eventyrland. Samt fleire forteljingar som er heilt essensielle i europeisk tradisjon, men som eg, skammeleg nok, ikkje kjenner godt nok til å sjå kva bileta referer til. Ein dag må eg koma meg til det verkelege Dalì-museet, eg reknar med at det eksisterer ein stad, for eg drøymer om å sjå dei største verka hans. Der er ei frigjerande kraft i bileta og figurane. Det er eit absurd univers som bryt ned stengsla i ei konsensusprega verdsoppfatning.
---
Eg liker å besøka akvarium, for eg klarer å overtyda meg sjølv om at fiskane ikkje har det fælt i fangenskap, i motsetnad til kva eg kan få meg til å tru i ein dyrehage. I akvariet blir eg minna om naturen sitt vedunderlege mangfald. Artsmanfaldet gjer meg svimmel, glad og trist, for eg veit at me menneske vil øydeleggja så alt for mykje av dette om me ikkje snart sluttar å vera så frykteleg grådige og ukloke.
Berlin sitt akvarium har også ein reptilpark. Der møter eg ein kameleon. Eg har møtt fleire menneskelege kameleonar, folk som blir eitt med miljøet sitt, og som gøymer dei avvikande tankane og identitetstrekka sine på innsida. Men denne kameleonen er ikkje som menneska. Han er turkis og gul. Eg trur dette tyder at han ikkje er redd, for ingen kan gøyma seg med slike fargar. Han går bort til glaset for å helsa på mor mi og meg. Han legg den tredelte klatrefoten sin på ruta, og rettar blikket sitt mot meg. Eg blir overveldande glad i han. Då han seinare klatrar opp i greina si, skjer det med ein sjeldan, saktegåande eleganse.
Parken har også ein samling med slangar. Eg får gåsehud av å sjå på dei, og eg tenkjer at det er fint at kroppen min veit kva han skal frykta.
---
Kaiser-Wilhelm-gedächtnis-kirche sine blå glasveggar stengar orgeltonane inne, slik at dei i plassen for å fly av garde mot himmelen, fyllar hovuda våre med brusande lydbølgjer. Korleis kan eit instrument spelt av eit lite menneske som berre har ti fingrar, fylla ein med så mange tonar, ein så altomfattande lyd? Når musikken glir frå disharmoni til harmoni, frå moll til dur og attende, speglar han livet. Bach: Doriche Toccata und Fuge. Martin: Passacaille pour orgue.
På DDR-museet les eg at det var inn å vera nudist. Folk flest bada nakne. Det var ein protest mot kommunist-styret. Det nakne menneskelivet i kontrast til det uniformerte systemet.
---
Utanfor Tiergarten kjem ein rev tuslande med ein kanin i kjeften. Tiergarten var opphavleg kongen sitt jaktområde. Men då landet fekk ein konge som ikkje likte å jakta, vart området ein park for folket. Eit døme til etterfølging.
---
Eg kjøper ei Dalì-klokke på Dalì-museet. Kvar gong eg ser på ho, blir tidsperspektivet mitt utfordra. Tida smeltar framfor auga mine. Dalì-utstillinga i Berlin rommar for det meste illustrasjonar til kjente historier, til dømes Don Quijote og Alice i Eventyrland. Samt fleire forteljingar som er heilt essensielle i europeisk tradisjon, men som eg, skammeleg nok, ikkje kjenner godt nok til å sjå kva bileta referer til. Ein dag må eg koma meg til det verkelege Dalì-museet, eg reknar med at det eksisterer ein stad, for eg drøymer om å sjå dei største verka hans. Der er ei frigjerande kraft i bileta og figurane. Det er eit absurd univers som bryt ned stengsla i ei konsensusprega verdsoppfatning.
---
Eg liker å besøka akvarium, for eg klarer å overtyda meg sjølv om at fiskane ikkje har det fælt i fangenskap, i motsetnad til kva eg kan få meg til å tru i ein dyrehage. I akvariet blir eg minna om naturen sitt vedunderlege mangfald. Artsmanfaldet gjer meg svimmel, glad og trist, for eg veit at me menneske vil øydeleggja så alt for mykje av dette om me ikkje snart sluttar å vera så frykteleg grådige og ukloke.
Berlin sitt akvarium har også ein reptilpark. Der møter eg ein kameleon. Eg har møtt fleire menneskelege kameleonar, folk som blir eitt med miljøet sitt, og som gøymer dei avvikande tankane og identitetstrekka sine på innsida. Men denne kameleonen er ikkje som menneska. Han er turkis og gul. Eg trur dette tyder at han ikkje er redd, for ingen kan gøyma seg med slike fargar. Han går bort til glaset for å helsa på mor mi og meg. Han legg den tredelte klatrefoten sin på ruta, og rettar blikket sitt mot meg. Eg blir overveldande glad i han. Då han seinare klatrar opp i greina si, skjer det med ein sjeldan, saktegåande eleganse.
Parken har også ein samling med slangar. Eg får gåsehud av å sjå på dei, og eg tenkjer at det er fint at kroppen min veit kva han skal frykta.
---
Kaiser-Wilhelm-gedächtnis-kirche sine blå glasveggar stengar orgeltonane inne, slik at dei i plassen for å fly av garde mot himmelen, fyllar hovuda våre med brusande lydbølgjer. Korleis kan eit instrument spelt av eit lite menneske som berre har ti fingrar, fylla ein med så mange tonar, ein så altomfattande lyd? Når musikken glir frå disharmoni til harmoni, frå moll til dur og attende, speglar han livet. Bach: Doriche Toccata und Fuge. Martin: Passacaille pour orgue.
Kommentarer