Con forma

Eg spurde kjærasten min om han ville gifta seg med meg.

Han rista på hovudet, såg på meg med triste auge og sa:

Me kan spara oss det bryet, ingen ville tru oss uansett.

Kvifor skulle elles to sånne som oss gifta oss, om

det ikkje var pro forma?

Kva ville dei seia, når dei såg at du var tre år yngre enn meg, eg ville verta ein gamal gris på jakt etter nokon eg kunne utnytta,

og blant dei tusenvis av papirlause rogalendingane i byen,

kunne eg då velja fritt, for kva ville ho vel ikkje vera villig til å ofra for å få tak i dette papiret, for å bli lovleg og synleg, for å verta fullverdig menneske,

for å sleppa å leva eit skuggeliv i eit "kollektiv" med fast jobb på ein "lesesal" der du vert grå i andletet. Sjå på deg, du kom hit med ei von om eit betre liv, om å få dei same moglegheitane som oss, du har til og med kjøpt deg smøreski som du flaksar rundt på i marka for å bli innlemma i den storslåtte austlendigheita, for å sleppa valet mellom å bli torvskjærar, musikar, roughneck eller skodespelar, dei fire tradisjonelle levevegane som finst i heimlandet ditt.

Men no freistar eg redda deg, det kan eg ikkje, landsmålet veks i munnen min, det er du som må befri meg kjære! fra min rolle som portvokter, jeg vil ikke stemples som en stempler, for det er ikke bare den som har fått sin menneskelighet frarøvet seg som er undertrykt, men også den som røver den, og det forpurrer vår felles mulighet til å bli –

mer menneskelige.