Eg les dikt om å mista ein som ein elskar. Emosjonell tørrtrening, fin ferieaktivitet, gjera seg feit på menneskeleg erfaring.

Dei siste timane har eg dradd pologenserhalsen utover, genseren er blitt ganske vid no, men det kjennest framleis ut som om halsen min er for trong. Kan hende det har å gjera med treet som eg nett kledde på i stova, eller med alle sitrusfruktene eg et, eller med dette at eg tenkjer på døden.

Døden. Punktum.

I det minst når det gjeld dei andre.
Dei forsvinn. Punktum. Og så kjem sorga med alle prikkane etterpå. Smerta eg ikkje orkar å førestilla meg.

Når det gjeld meg sjølv, er døden
Det siste spørjeteiknet. Det er ikkje vits å gå rundt å grua seg, for det kan like gjerne vera greitt som ugreitt å døy.

Det er balansekunst å tenkja på døden. Eg prøver å tenkja akkurat så mykje på han at han blir til imperativet: Elsk medan du kan!

Tenkjer ein meir på døden enn dette, vert resultatet mindre konstruktivt. Mareritt om at nære slektningar døyr, til dømes. Eller ukontrollerbar aggresjon når kjærasten tenner ein røyk.

Diktsamlinga som utløyste tankane: "Hjartemekanikk" av Kristina Leganger Iversen.