Skiljepinnen

Det ligg både gulrøter og sjokolade i den grøne handlekorga mi. For sjokolade må ein ha i naudstilfelle, og naudstilfella dei kjem, anten ein lev slik eller slik. Gulrøter må ein ha heile tida, for å prøva å unngå dei naudstilfella som ikkje er uunngåelege.

Eg er køen. Ho som sit i kassa seier ’hei’. Det er eit verkeleg, inderleg ’hei’, eit slikt som kitlar litt i hjarterøtene.

Ho får det svarte bandet med varene mine på til å røra på seg. Er det noko ho trykkar på, eller er det noko ho trør på for å få det til å skje? Sjå, dette er ei kunne for dei innvigde. Eg står der i mi uinnvigde undring og frydar meg over alt eg ikkje veit.

Det piptar så fint kvar gong ho let ei ny vare passera. Varene glir gjennom hendene hennar. Ho har raud neglelakk som komplimentærer den grøne skjorta hennar. Eg lurer på kor mange menn som reknar ho som eit lyspunkt i dagane sine, kor mange som verdset smilet hennar på veg heim til ei gretten sambuarske, kor mange som vel nett denne butikken fordi det er her ho jobbar.

Ein ven av meg som har vore i Danmark, fortalte meg at danskane gjer ting annleis enn nordmenn. For når ein danske står i kassa, då er han nøydd til å plassera skiljepinnen bak varene sine når han er ferdig med å leggja dei på bandet. Elles vert den neste i køen gretten. Korleis ser ein at ein danske er gretten? Det ser vel ut som om han må svelgja ekstra hardt for å halda poteta nede i halsen. (Etterfølgd av spreidd latter i salen). Eg tykkjer at regelen er fin, tenk at ein faktisk ofrar ein tanke til den som kjem bak ein! Det er ikkje kvardagskost.

Eg anar at eg ikkje lenger er aleine i køen. Eg våger ikkje snu meg for å sjekka det. Men eg er sikker nok i mi sak til at eg hoppar i det: Eg vil innføra ein eksotisk skikk i mitt forfrosne heimland.

Jenta i kassa piptar i veg, ho ser så nøgd ut at det er ei fryd. Eg strekk meg over bandet, grip fatt i den næraste skiljepinnen og legg han bak toalettpapiret som snart er mitt.

Handa mi råkar noko mjukt og varmt. Handa mi råkar ei anna hand. Ei hand som var på veg mot skiljepinnen, men som vart stogga av rørsla mi. Handa må tilhøyra ein som ikkje er van med sørlege skikkar, ein som ikkje er ein verdsborgar av mitt format. Det er ein mann si hand. Ein av dei som kjem for å kikka på ho? Eg snur meg, kinna vert umerkeleg varmare, og eg lurer på kvifor i alle dagar toalettpapiret mitt måtte ligga bakarst, kunne eg ikkje ha lagt ei meir attraktiv vare der, feta - ost, kanskje? eller physalis? Nei, toalettpapir. Det fyrste han vert minna om, er at eg er eit biologisk vesen som går på do. Skiljepinnen vert liggande skrått over bandet. Mannen ler ein liten latter, og om eg ikkje tek feil, så inneheld latteren stavingane "ha - he". Han ser på ho, og ho strekk smilebandet endå lenger ut, for han involverer ho i hendinga vår. Eg smiler også, men smilebandet mitt er visst ikkje langt nok til å kommunisera kor lite det betydde.
Og dette var soga om korleis ein skiljepinne kan hamna midt i det heitaste trekantdrama. Dette er ein tekst til ære for eit nytt ord. Gratulerer, alle norskbrukarar, gratulerer med eit rikare språk! Snart har me eit ord for alt, skal du sjå. Sjølv den duppeditten, du veit.