Å venta på Poirot
På sesongens siste spasertur i levande jærluft, ser eg med skrekkblanda fryd at bjørka har fått eit stenk av gult. Ein bil køyrer forbi meg, ikkje på meg. I kveldens episode av Poirot kjem mordaren til å køyra ned ein full mann som har vore litt for observant. Eg er ikkje berusa og heller ikkje veit eg for mykje, så ingen har umiddelbart behov for å drepa meg.
Ein lyshåra gut på sparkesykkel roper med frydefull røyst til ei lita jente: ”Det var far min som drog! Han bur hjå farmor og farfar no, men snart skal han få si eiga leilegheit!”
Vidare vandrar eg forbi rogn og raudnande eple. Eg vender nasen heimover for å få med meg elegant krim der svaret på spørsmåla ligg under eit intrikat nett av skjulte, fatale relasjonar og andlet som lyg. Løysinga kjem frå den årvakne utlending, den vesle belgiaren med eit blikk som ser gjennom den nybona, britiske overflata.
Ein lyshåra gut på sparkesykkel roper med frydefull røyst til ei lita jente: ”Det var far min som drog! Han bur hjå farmor og farfar no, men snart skal han få si eiga leilegheit!”
Vidare vandrar eg forbi rogn og raudnande eple. Eg vender nasen heimover for å få med meg elegant krim der svaret på spørsmåla ligg under eit intrikat nett av skjulte, fatale relasjonar og andlet som lyg. Løysinga kjem frå den årvakne utlending, den vesle belgiaren med eit blikk som ser gjennom den nybona, britiske overflata.
Kommentarer