Bømlo - 09
I handa mi ligg ei mjuk, gjennomsiktig kule, ho liknar eit forvakse sagogryn. Det er pupillen til ein fisk som var for liten, så liten at han vart behandla etter catch – and – release - prinsippet. Faren for å få ein for liten fisk som vert torturert og kasta sprellande ut på sjøen att, gjer at eg legg frå meg harpa. Skjønt, eg har ikkje fiska med stort engasjement, eg har gjort det i blinde og drege snøret knappe tjue centimeter opp for kvart rykk. ”Fisk som om du meiner det!”, vart eg fortalt, og eit par minutt følgde eg faktisk ordre. Likevel er ingen av fiskane i den kvite plastbaljen mi forteneste. Det rykker i dei glatte kroppane med knekte nakkar og pumpande, blottlagde, indre organ. Fiskeskjella gjev eit fargespel fleire burde legga merke til og undra seg over.
Eg lener meg attende i baugen, lukkar auga, høyrer bølgjer, hes måkeprat og venane mine som diskuterer kven som fekk den største torsken. ”Det var den sommaren i 2009 då eg drog opp ein torsk som var så stor at…” fortel den eine til dei framtidige barnebarna sine. Me er allereie på veg inn i historia.
I handa mi held eg ein firkløver. Eg kan ikkje hugsa at eg plukka han. Eg hugsar berre at eg stod med tre dart – pilar og visste at eg ikkje kom til å treffa blink. Med den mentale innstillinga vart det sjølvsagd stusselege tre poeng. Som premie fekk eg lov til å vaska opp medan Beck song ”Loser” frå Ipoden min. Før dart – kastinga prøvde eg å melda meg frivillig, eg visste jo at eg måtte gjera jobben uansett, men kva er det med gutar og konkurranse?
Eg presser høgre hand inn i venstre side, og joggepartnaren seier at når ein har sting, må ein gå for å få det bort. Me senker tempoet, og eg håper at han ikkje sa det fordi han høyrde kor lite pust eg hadde att etter den siste oppoverbakken.
Hendene mine knyt knutar. Trompetstikk, åttar, dobbel fiskeknute, pålestikk og den totalt unyttige hengeløkka.
I handa mi kviler ”Århundrets kjærlighetsaga” av Märta Tikannen. Dei få orda som er sette opp i strofer på sidene, skildrar kjærleiken mellom ei kvinne og den alkoholisterte ektemannen hennar. Boka gjer meg til fråhaldsmenneske for helga.
Hendene ligg under puta mi, og eg forsvinn frå naustet og inn i ei verd der vitskapsmenn ikkje maktar koma med ei einaste likning for fysiske lovar og regelmessige handlingar. Samstundes er det ei som legg ei padde i senga til ein sovande kamerat, men slik galskap, det ligg ikkje til meg, difor veit eg at eg kan sova trygt.
Venstre hand held den svarte notatboka mi, den høgre grip blyanten av resirkulerte, kinesiske aviser. Eg framkallar eit fotografi med bly på gulkvitt papir: Bak meg skin sola. Ho gjer skogen på andre sida av sundet friskt grøn, nyansane vert tydelegare og dei tunge skyene vert blågrå, lilla og fulle av potensiell dramatikk. Frå hytta høyrer eg suset av sykkelhjul på Camps – Élysées. Eg smiler for meg sjølv der sit i ein blå plastlenestol, og tenkjer at eg er midt i eit pusterom i særklasse.
Eg lener meg attende i baugen, lukkar auga, høyrer bølgjer, hes måkeprat og venane mine som diskuterer kven som fekk den største torsken. ”Det var den sommaren i 2009 då eg drog opp ein torsk som var så stor at…” fortel den eine til dei framtidige barnebarna sine. Me er allereie på veg inn i historia.
I handa mi held eg ein firkløver. Eg kan ikkje hugsa at eg plukka han. Eg hugsar berre at eg stod med tre dart – pilar og visste at eg ikkje kom til å treffa blink. Med den mentale innstillinga vart det sjølvsagd stusselege tre poeng. Som premie fekk eg lov til å vaska opp medan Beck song ”Loser” frå Ipoden min. Før dart – kastinga prøvde eg å melda meg frivillig, eg visste jo at eg måtte gjera jobben uansett, men kva er det med gutar og konkurranse?
Eg presser høgre hand inn i venstre side, og joggepartnaren seier at når ein har sting, må ein gå for å få det bort. Me senker tempoet, og eg håper at han ikkje sa det fordi han høyrde kor lite pust eg hadde att etter den siste oppoverbakken.
Hendene mine knyt knutar. Trompetstikk, åttar, dobbel fiskeknute, pålestikk og den totalt unyttige hengeløkka.
I handa mi kviler ”Århundrets kjærlighetsaga” av Märta Tikannen. Dei få orda som er sette opp i strofer på sidene, skildrar kjærleiken mellom ei kvinne og den alkoholisterte ektemannen hennar. Boka gjer meg til fråhaldsmenneske for helga.
Hendene ligg under puta mi, og eg forsvinn frå naustet og inn i ei verd der vitskapsmenn ikkje maktar koma med ei einaste likning for fysiske lovar og regelmessige handlingar. Samstundes er det ei som legg ei padde i senga til ein sovande kamerat, men slik galskap, det ligg ikkje til meg, difor veit eg at eg kan sova trygt.
Venstre hand held den svarte notatboka mi, den høgre grip blyanten av resirkulerte, kinesiske aviser. Eg framkallar eit fotografi med bly på gulkvitt papir: Bak meg skin sola. Ho gjer skogen på andre sida av sundet friskt grøn, nyansane vert tydelegare og dei tunge skyene vert blågrå, lilla og fulle av potensiell dramatikk. Frå hytta høyrer eg suset av sykkelhjul på Camps – Élysées. Eg smiler for meg sjølv der sit i ein blå plastlenestol, og tenkjer at eg er midt i eit pusterom i særklasse.
Kommentarer
Fortsatt god sommar, helsing Astrid H.
God sommer videre, Kristine!
og takk for turen, asbjørn.
neste år får du bortprioritera nille, ragnhild ;)