Maskineri

En slanke silhuett i ei kvide røygsky. Dette har eg venta lenge på. Gleden klumpe seg samen og øge i intensitet i magen. Alle bekymringa forsvinne som dugg for solå.

”Du spør meg om eg trur på at det fins en sjangs for at dette består”

Det vil ikkje bestå, men eg vet at eg kjæme te å ver lykkelige i nogen tima.

Janove Ottesen øse ud energi, mer enn nok te de 1800 entusiastane så klarte å skaffa seg billett te konserten. Han danse på en småsær måde, det gjør eg og.

Oljetønnene e på plass. Jærbua vet å ta i et tag. Oslofolkå rundt meg synge entusiastisk mæ, men eg tru de slide litt med skarringå og diverse andre finesse.

Eg leide itte de rette ordå for å beskriva bevegelsene te Rune Solheim, og kjæme te slutt fram te at han spele tromme som ein romer kjøre tospann. Mod slutten finne han ud at det e argtigt å stå på trommene mens han spele.

Eg hive innpå mæ Lakkerol når den førkjølte stemmen min sprikke.

Helge Risa he heile roen på pompeorgel og marimba. Han æ den mekaniske organisten som ikkje nødvendigvis he håve vendt den mest naturlige veien. Eg sko ønska eg kunne sidda å sjå på han heile konserten, men der æ fem andre som kjempe liga iherdigt for oppmerksomhet.

For en gongs skyld trenge eg kje å strekka meg og stå på tædene. Eg he fantastiske utsikt. Takk Gud. Både Gud og Fanden e aktive dela av vokabularet te Kaizerne.

De seks mannfolkå he svarte dressa og røde slips. De kaste jakkane ittekvært så svetten tæge te å renna. Sentrum Scene koge. Itte en liden pause, kjæme de ud igjen på scenen i grå dressa med kvide skjorte og svarte slips.

Geir Zahl (som by the way voks opp i sama gadå så meg) og Terje Winterstø Røthing stige opp på kvar si oljetønna og briljere på gitar.

Så kjæme kånå te Terje, Raghild, min tidligere vikargymlærar. Hu æ søde i svarte kjole og knallrøe lebestift, en uskyldige kontrast te den rå maskuliniteten som rår på scenå. Hu synge den vemodige duetten ”Den andre er meg”.

”Det var to som ville ha meg, den eine han fekk meg og den andre er deg.”

Ekstranummar: Mr. Kaizer hans Constanse og meg. Bare pumpeorgel og harmonisk sang. Sånn. Nå får me kje mer denne gongen. Trist. Eg kjenne brått at eg e kjempetyste og varme og trøtte. Sveve heim i regne

(Kaizers fortjene en bære tekst enn dettan. Eg e småsjuge og svimmel. Kan ikkje venta på bedre tide, for opplevelsen må skrivast ud nå, et lykkeligt oppkast. Sånn e det med den sagen)(foto: Anna Rosa)